Czytając nieco o dłuższej wersji filmu (spojler) i odbierając całą kompozycję (scenariusz) mam myśl, że Alfredo był dla Toto kimś jak ten ksiądz-cenzor.

Za jego radą Toto opuścił matkę, która niewątpliwie kochała go miłością matczyną. To okrutne udzielać takiej rady: i dla dziecka, i dla rodzica. Matka zauważyła, że żadna z kobiet nie kochała Toto, a i sam Toto nie wydaje się szczególnie szczęśliwym człowiekiem.

Alfredo nie tylko pozbawił w praktycznym sensie Toto tej miłości matczynej, ale rozłączył go także z Eleną (ta dłuższa wersja filmu). Wbrew jego historii o żołnierzu, Toto wytrwał do końca, a Elena przyszła do Toto. Mam też podstawy sądzić, że mogła go kochać. A zatem dać mu to, czego ostatecznie nie miał i co zauważyła matka.

Tak jak ksiądz-cenzor wycinał sceny miłosne, tak Alfredo wyciął miłość kobiet z życia Toto. Miłość, którą sam już posiadał. Pewnie Alfredo, bezdzietny, był jak typowy "rodzic" dla Toto - mi się nie udało, więc Ty spełnij moje wizje. Tutaj jednak ten niezbyt chwalebny, choć powszechny schemat został ubrany w ckliwą historię z dobrą muzyką.
Nawiązując do żartobliwego zdania: Wszyscy pragną naszego szczęścia, nie dajmy go sobie zabrać.